بومیCeltis australis – Hackberry
در زبان‌های کردی و لری به درخت داغداغان، «تاوی» گفته می‌شود. در فرهنگ عامیانۀ مردم کرد و لر، درخت تاوی مقدس است. در منطقۀ کرمانشاه برای جلوگیری از چشم زخم و آسیب و نیز به عنوان تبرک، از چوب درخت تاوی به گردن، دست، گهوارۀ نوزادان و حتی برخی حیوانات مانند گاو و گوسفند که در زندگی عشایری برای مردم مهم هستند، می‌آویزند.[۱] مردم کرد در منطقۀ کرمانشاه و مردم لک معتقدند بهترین چوب برای ساختن عصای چوپان‌ها چوب تاوی است که با خیر و برکت گله همراه است.
این درخت در فرهنگ مردم خراسان جنوبی و ترکمن‌ها نیز مقدس و محترم است. ترکمن‌ها چوب آن را به شکل خاص تراشیده و به گردن کودک می‌آویزند تا چشم نخورد. در خراسان به ویژه در زیبد چوب تراشیده آن به صورت + را بر بازوی کودکان می‌بستند تا از چشم بد و بیماری در امان باشند. نقش داغداغان هم برای جلوگیری از «نظر خوردن» در فرش ترکمنی بافته می‌شود.
داغداغان، درختی است از تیره‌ی نارون ها (Ulmaceae) و از راسته‌ی گل‌سرخ‌سانان، که حداکثر به ارتفاع ۲۰ – ۲۵ متر می‌رسد.
تنه این درخت کوتاه، قطور و تاج گرد بوده و پوست تنه آن نیز صاف و به رنگ خاکستری تیره می باشد.
برگ‌های داغداغان ۱۰ الی ۱۵ سانتیمتر طول داشته، دارای حاشیه‌ای دندانه‌ای و مضرس (به جز قاعده‌ی برگ) و در سطح زیرین کمی کرک‌دار است. میوه‌های کوچک و کروی داغداغان از اوایل بهار به رنگ سبز ظاهر شده و بعدا به قرمز تیره تغییر رنگ می‌دهند. این میوه‌ها که نهایتا قطری در حدود یک سانتیمتر خواهند یافت گوشتی و شیرین می باشند.
این درخت در جنگل های شمال ایران (دور از ساحل)، از ارسباران تا طوالش و گلی داغ، مخلوط با جنگل های بلوط انتشار دارد.
داغداغان درختی مقاوم نسبت به خشکی و آلودگی محسوب شده و در شهر‌های گرم اروپایی نبز در حاشیه‌ی خیابان‌ها به عنوان درخت زینتی کاشته می‌شود، با توجه به ریشه‌های قوی آن برای جلوگیری از فرسایش خاک و رانش زمین به واسطه‌ی سیل نیز مورد استفاده می‌باشد. این درخت زندگی طولانی‌ای داشته و گفته می‌شود که تا ۶۰۰ سال می‌تواند عمر کند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.