درخت انجیر
(تین/انجیربن/ شال انجیر)
Fig tree
– در افسانههای ایرانی، درخت انجیر به عنوان درختی مقدس و پرکاربرد در شاهنامه و دیگر آثار ادبی شناخته شده است.
– درخت انجیر؛ گونه ایی بسیار مقاوم بوده و دارای بیش از 600 گونه است. این درخت، معتدل و نیمه گرمسیری و دارای زادگاهی مدیترانه ای است و معمولاً به هوای سرد حساس بوده و دوام نمیآورد. از دستهی «Ficus carica» است که یک گونه از جنس «Ficus» درختان است.
– ارتفاع متوسط درخت انجیر سفید ۶ الی ۷ متر می باشد. این درخت دارای طول عمر بسیار بالایی می باشد. درخت انجیر؛ یکی از بلندترین درختان است که آب و هوای گرم و بارانی را دوست دارد. برگهای این درخت پهن، کرکدار و دارای شیارهای عمیق هستند و به طول ۲۵ سانتی متر و عرض ۱۵ الی ۱۸ سانتی متر می باشند. این درخت خزان پذیر است، به این معنی که پس از شروع فصل پاییز، برگهای آن شروع به زرد شدن میکنند و در نهایت میریزند.
– انجیر به طور کلی علاقه زیادی به رطوبت و آب ندارد. این یعنی نیازی به آبیاری زیاد برای این درخت نخواهد بود. یعنی درخت می بایست کمی خشک شود. از سوی دیگر آبیاری باید آرام و عمیق صورت بگیرد.
-میوه درخت انجیر روی شاخه آن ساخته میشود. برای رشد میوه انجیر نیاز به مکان گرم است. همینطور باید نقطه آفتابی مخصوصی برای این درخت انتخاب شود. این درخت در جنگل های بارانی نیز رشد می کند اما ریسک بیشتری در رشد آن وجود دارد.
– میوهی انجیر به عنوان یک نماد در فرهنگها و ادبیات مختلف دارای معانی متنوع است. انجیر به عنوان نماد اتحاد و همبستگی بین افراد نیز بوده است. در اساطیر یونانی، این باور بود که انجیر از گل زندگی (Ambrosia) هست که خدایان از آن نوشیدهاند. در اسطورههای مصری، درخت انجیر به عنوان نمادی از زیبایی، خوشبختی و باروری شناخته شده بود. در برخی فرهنگهای شرقی، انجیر به عنوان نمادی از پاکی، پوشاک بعد از مرگ و حقیقت شناخته میشود.
بهترین زمان برای کاشت درخت انجیر بعد از پایان سرما یعنی اواخر ماه اسفند و ماه فروردین است. انجیر را میتوان با روش قلمهزدن، کاشت نهال (قلمه ریشهدار)، پاجوش، خوابانیدن و کاشت بذر تکثیر کرد. همچنین بهترین زمان برای کوددهی این نهال ماههای اردیبهشت، خرداد و تیر است.
درخت انجیر میتواند انواع مختلفی داشته باشد که متناسب با منطقه کشت متغیر است و شامل دو دسته خوراکی و غیر خوراکی است. نوع غیر خوراکی آن نر بوده و در بهار و تابستان و زمستان رشد می کند. انجیرهای سفید (Ficus carica) ، سیاه (Black Mission)، ازمیر، سبز، شاه انجیر، انجیر متی، برگ چناری و رونو در لیست انجیرهای خوراکی قرار گرفته اند. دسته دیگر انجیرهای وحشی هستند. این انجیرها بیشتر مربوط به مناطق مختلف کشور هند است. البته در آبادان و هرمزگان نیز یافت می شود. انجیر سفید بومی منطقه آسیای غربی، پاکستان، افغانستان و ایران است. بهدلیل ساختار شکنندهای که دارد، معمولاً صادرات نمیشود و بیشتر بهصورت محلی مصرف میشود.در مقابل انجیر سیاه، در برابر خشکی مقاوم است. شواهدی وجود دارد که انجیر را اولین میوه اهلی و مربوط به 4000 سال قبل از میلاد مسیح میدانند. انجیر سیاه دارای پوستی ارغوانی یا بنفش بسیار تیره رنگ با میوهای قرمز و شیرین است.
دسته دیگر از درختان انجیر وجود دارند که مشهور به انجیرهای زینتی هستند. مثلاً انجیر فیکوس با برگ های درشتی که دارد بسیار خاص است. این انجیر بیشتر در جنگل های پر بارش رشد می کند. این انجیر مصرف زینتی و صنعتی دارد. برگ های آن براق هستند. نوع دیگری از انجیر فیکوس وجود دارد که برگ ریز است. به هر حال درختان انجیر در سبک های متنوعی کاشته شده و میوه آن نیز بسیار متفاوت بررسی می شود.
در کشور ایران شهرهای مختلفی قابلیت پرورش درخت انجیر را دارند. با این حال، استان فارس مهم ترین قطب پرورش و تولید انجیر به حساب می آید. علت این موضوع را می توان در شرایط مساعد این منطقه برای پرورش انجیر جست و جو کرد. در استان فارس نیز مهم ترین مرکز تولید انجیر، استهبان می باشد. در شهرستان استهبان شاهد تولید و پرورش گونه های انجیر ازمیر هستیم. انجیر کشکی، انجیر متی، انجیر پیوس، انجیر سیاه، انجیر سبز، انجیر رونو و شاه انجیر نمونه ای از انجیرهای تولید شده در شهرستان استهبان هستند. این شهرستان از نظر کشت و پرورش انجیر تنوع قابل توجهی دارد.
این نهالهای یکسالهی انجیر در منطقهی دلبر و در مجاورت پارک ملی توران و در باغ قلعهی تاریخی امیرخان آهنی که اولین مدیر پارک ملی توران و بنیانگذار محیطبانی دلبر است کاشته و نگهداری میشوند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.