ارغوان

Cercis canadensis

ارغوان سمبل بهار و نو شوندگی و رویش دوباره است .
این درخت با گل‌های ارغوانی رنگ خود، پیام‌رسان آغاز بهار است. گل‌های این درخت در اولین روز‌های بهار طوری نمایان می‌شوند که شاخه‌ها را غرق در گل می‌‌کنند.
شاخه‌های ارغوان کوتاه و به هم پیچ خورده است و گل‌های گیاه به صورت خوشه‌ای، صورتی رنگ و به حال آویخته از شاخه آویزان می‌شوند و جلوه‌ای زیبا را به گیاه می‌دهند. ارتفاع گل‌های ارغوان به ۴ تا ۵ متر و در برخی مناطق گاهی به ۱۲ متر هم می‌رسد. چوب این درخت قهوه‌ای مایل به قرمز و سنگین ماست. برگ‌ها به شکل قلب، بدون کرک و دارای کناره‌های صاف است. گل‌ها در اوایل بهار باز می‌شوند و در کشور ما در استان‌های خراسان، ایلام، شاهرود، کرمان، گیلان، همدان، لرستان و فارس به صورت خودرو یافت می‌شود.
گل‌های این درخت در اوایل بهار، در گروه های۳ تا۶ تایی، روی شاخه‌ها و حتی روی ساقه اصلی، پیش از رشد برگ‌ها پدید می‌آیند و چون عده آن‌ها بسیار زیاد است، منظره زیبایی به درخت می‌دهد. مزه گل ارغوان ترش و نسبتاً مطبوع است. از این رو در بعضی از کشورها گل ارغوان را همراه سالاد می‌خورند یا در بعضی از غذاها می‌ریزند.
ارغوان در خاک‌های آهکی پرقوت بهتر رشد می‌کند و در برابر خشکی مقاوم است و به تابش مستقیم نور خورشید نیاز دارد. برای زیادکردن این درخت، بذر آن را فروردین در هوای آزاد می‌کارند. این درخت را از راه پیوند و قلمه‌زدن نیز زیاد می‌کنند. این درخت هر جا که آب کم و خاک نامطلوب است سبز می‌شود.
در شعر شاعران بزرگ پارسی نیز از جمله فردوسی، حافظ، مولوی، سعدی و نظامی از ارغوان استفاده بسیار شده است. از رنگ گل‌های درخت ارغوان برای توصیف رنگ شراب یا رنگ لب یار و گاهی از کلمه ارغوان برای اشاره به بهار بهره گرفته شده است.